Edukacja 4.0 a teatr współczesny. Media – instytucje – strategie – twórcy

Ośrodek Badań nad Mediami IFP Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie zaprasza do udziału w konferencji naukowej nt.
Edukacja 4.0 a teatr współczesny. Media – instytucje – strategie – twórcy
Konferencja ta odbędzie się w formie hybrydowej w dniach 8-9 grudnia 2022 roku.
Konferencja inspirowana jest życiem i twórczością Tadeusza Kantora.

Ciągłe zmiany w kulturze i formach społecznego komunikowania wymuszają na współczesnej edukacji konieczność poszukiwania wciąż nowych rozwiązań w obszarze treści i form nauczania, praktyk twórczych, przestrzeni instytucjonalnych i mediów. Te ostatnie, w myśl założeń edukacji 4.0 to nie tylko bardziej nowoczesne narzędzia kształcenia, ale coraz bardziej rozbudowane maszyny kulturowe, które wpływają na sferę naszych imaginacji, emocji i uczuć, procesów poznawczych oraz zachowań. Wpływy te pozostają często poza zakresem świadomości pojedynczych użytkowników, co jedynie powiększa siłę i skalę ich oddziaływania na podstawowe wymiary indywidualnego i społecznego życia. Tym bardziej, w myśl ponowoczesnych trendów w edukacji i równolegle z rozwojem technologicznym, warto dążyć – poprzez twórczą performatywną edukację – do wytworzenia postaw krytycznego dystansu i krytycznego myślenia wobec współczesnych zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych, by następnie w oswojonym postmedialnym środowisku kulturowym uczyć etycznych i refleksyjnych relacji ze światem.
Wydaje się, że współczesny teatr jest miejscem, przestrzenią, instytucją kultury, zbiorem praktyk oraz siecią relacji społecznych i międzykulturowych, które mogą stanowić źródło inspiracji dla twórczych edukatorów, nauczycieli, badaczy oraz kreatorów współczesnej nowomedialnej kultury. Teatr zmediatyzowany i przesycony różnymi cyfrowymi mediami przestaje być tylko domeną sztuki i kultury wysokiej, elitarnej, a staje się źródłem inspiracji dla innych praktyk edukacyjnych na poziomie „praktycznym” i symbolicznym.
Taki teatr w odbiorze społecznym wpisuje się cele Edukacji 4.0, na wzór gospodarki cyfrowej i przemysłów kreatywnych 4.0 buduje bowiem nowe kompetencje społeczne, kulturowe, medialne w cywilizacji już postmedialnej. Nie bazuje wyłącznie na wykorzystaniu nowych narzędzi i mediów digitalnych, ale właśnie poprzez nie i przy ich aktywnym wykorzystaniu wskazuje na nowe wyzwania i sposoby realizowania biografii w drugiej dekadzie XXI wieku.
Wraz ze zwrotem performatywnym w humanistyce wzrosła świadomość i znaczenie sprawczej roli praktyk językowych i komunikacyjnych zarówno na polu sztuki, edukacji oraz codziennych działań społecznych inspirowanych mediami: cyfrowymi, taktylnymi, immersyjnymi, etc. Analogie między pracą aktorów teatralnych i aktorów społecznych, m.in. za sprawą symbolicznego interakcjonizmu, stały się bardzo czytelne w naukach społecznych oraz na poziomie meta-poznawczym. Wraz z dynamicznym rozwojem mediów społecznościowych, voyeuryzmem i ekshibicjonizmem oraz narcyzmem sieciowym – pojęcie gry, artystycznych i kulturowych performansów – nabrało nowych znaczeń, nowych „nacechowań” społecznych, politycznych, semantycznych, które warto wykorzystać i włączyć w obszary współczesnej edukacji. Mogą one innowacyjnie profilować lub reformować wybrane dydaktyki przedmiotowe, specyficzne kompetencje czy szeroko rozumiane „umiejętności performatywne”.
Zapraszamy Państwa do refleksji nad następującymi zagadnieniami:
1. Edukacja 4.0 w obszarze spersonalizowanych performansów kulturowych i technologiczno-medialnych
2. Teatralne ekspozycje form dialogu społecznego: nowe technologie na rzecz scenicznych interakcji
3. Przestrzeń teatralna jako środowisko dla edukacji 4.0
4. Teatr jako medium: cyberkultury/emocji/idei/(post)ciała
5. Pedagogiczny, wychowawczy i afektywny potencjał teatru w świetle kulturoznawstwa medialnego, pedagogiki medialnej, media studies, antropologii kultury, psychologii społecznej i edukacyjnej, teatrologii
6. Teatr jako miejsce ucieleśnionego poznania (embodied cognition)
7. Tożsamość współczesnego aktora teatralnego a tożsamość aktora społecznego
8. Teatralne środki i narzędzia niezapośredniczonego komunikowania społecznego
9. Doświadczenie teatralne jako performatywne zawieszenie referencji
10. Teatr jako środowisko życia i życie jako forma twórczości teatralnej
11. Aktor i widz: performatywne zapętlenia i afektywne transmisje
12. Przestrzeń teatralna jako miejsce kreowania/wydarzania się realności
13. Multi i – hipermedialność teatru w najnowszych spektaklach
14. Teatr: miejsce, przestrzeń i czas. Wirtualność i realność. Nowe topografie i typologie temporalne
15. Teatr: bohaterki i bohaterowie. Super- i anty-bohaterowie/ bohaterki jako osobowości medialne i influenserzy?
16. Teatr: między tekstem, działaniem scenicznym a re-akcją widzów i (nowych) krytyków w przestrzeniach medialnych
17. Instytucje i formy promocji teatru w przestrzeni online i offline a rozwój kompetencji kulturowych i medialnych użytkowników
18. Teatr społecznie/politycznie zaangażowany i jego realna siła performatywna
19. Badanie teatru wobec zwrotu performatywnego i innych nowych metodologii w badaniach społecznych i humanistycznych
20. Metafory teatralne we współczesnej humanistyce i badaniach społecznych a ich potencjał meta-poznawczy
21. Formy teatralne w nowych gatunkach medialnych (media społecznościowe, (post)telewizja, radio, performans, taniec współczesny)
22. Czytania performatywne – moda, konieczność, nowa konwencja?

Zgłoszenia na konferencję należy przesyłać poprzez formularz dostępny pod adresem: https://forms.gle/rZLhGargfMNZDwC36 do 20 listopada 2022 roku. W razie pytań prosimy o kontakt mailowy: konferencjaedukacja4@gmail.com.

Opłata konferencyjna wynosi 380 zł. Organizatorzy konferencji przewidują wydanie publikacji pokonferencyjnej.